Amerika Birleşik Devletleri, 2011-2019
Alain K. Koyama, ScD; Israel A. Hora, PhD, MS; Kai McKeever Bullard, PhD, MPH; Stephen R. Benoit, MD, MPH; Shichao Tang, PhD, MPA; Pyone Cho, MBBS, MPH, MA
Özet
Giriş: 2019 yılında ABD’li yetişkinler arasında, her 9 kişiden 1’ine diyabet ve her 5 kişiden 1’ine depresyon teşhisi konulmuştur. Bu durumlar sıklıkla beraber görüldüğünden, sağlık ve ekonomik yüklerini artırarak, diyabet teşhisi konmuş ve konmamış ABD’li yetişkinler arasında depresyon prevalansındaki eyalet bazlı eğilimleri inceledik.
Yöntemler: 2011-2019 yılları arasında Davranışsal Risk Faktörü Gözetim Sistemi’nden alınan verileri kullanarak, kendi bildirdikleri diyabet ve depresyon prevalansını değerlendirdik. Joinpoint regresyonu, diyabet durumuna göre eyalet düzeyinde depresyon prevalansı eğilimlerini tahmin etti.
Sonuçlar: 2019 yılında, ABD’li yetişkinlerde diyabeti olanlar ve olmayanlar arasında depresyon prevalansı sırasıyla %29.2 (95% CI, 27.8%–30.6%) ve %17.9 (95% CI, 17.6%–18.1%) idi. 2011’den 2019’a kadar, diyabetli yetişkinlerde depresyon prevalansı nispeten sabit kaldı (%28.6’ya karşı %29.2), ancak diyabeti olmayanlarda %15.5’ten %17.9’a arttı (9 yıllık dönemde ortalama yıllık yüzde değişim [APC] = %1.6, P = .015). Diyabetli yetişkinlerde depresyon prevalansı, diyabeti olmayanlara göre sürekli olarak 10 puandan fazla daha yüksekti. APC, bazı eyaletlerde önemli bir artış (Illinois: %5.9, Kansas: %3.5) ve diğerlerinde önemli bir azalma (Arizona: −%5.1, Florida: −%4.0, Colorado: −%3.4, Washington: −%0.9) gösterdi. 2019’da, eyaletlere göre değişiklik göstermekle birlikte, diyabetli yetişkinler arasında depresyon prevalansı, diyabet yükünün daha yüksek olduğu Kentucky (%47.9), Batı Virginia (%47.0) ve Maine (%41.5) gibi eyaletlerde en yüksek düzeydeydi.
Sonuç: Diyabetli ABD’li yetişkinler, diyabeti olmayanlara kıyasla daha yaygın olarak depresyon bildirmektedir. Bu bulgular, diyabetli yetişkinler arasında depresyonun potansiyel bir komplikasyon olarak taranması ve izlenmesinin önemini vurgulamaktadır.
Giriş
Diyabet görülme sıklığı düşmeye başlamış olsa da prevalans yüksek kalmakta ve bu nedenle diyabet komplikasyonlarının yükü önemli bir halk sağlığı sorunu olarak devam etmektedir.[1] Diyabet komplikasyonlarına yönelik araştırma ve klinik odaklanma genellikle kardiyovasküler hastalık, böbrek hastalığı ve nöropati gibi durumlar üzerine yoğunlaşmaktadır ve zihinsel sağlık konularına daha az yer verilmektedir. Organ hasarı, yaşam kalitesinin düşmesine ve ölüm oranlarının artmasına önemli ölçüde katkıda bulunurken, depresyon gibi zihinsel sağlık koşulları diyet yönetimi, yeterli fiziksel aktivite, sigarayı bırakma, glisemik kontrol ve ilaç uyumunu olumsuz etkileyebilir.[2] Bu nedenle, zayıf hastalık yönetimi yoluyla dolaylı olarak veya potansiyel olarak doğrudan biyolojik mekanizmalar yoluyla,[3] depresyonun önlenmesi diyabet sonuçlarını iyileştirmek için hayati olabilir.
2019 yılında ABD’de yaklaşık her 9 yetişkinden 1’ine diyabet,[1] ve her 5 yetişkinden 1’ine depresyon teşhisi konmuştur.[4] Diyabet prevalansı yaşla birlikte artarken, depresyon daha çok genç yaş gruplarında yaygındır.[5] Cinsiyete göre farklı eğilimler de gözlemlenmiştir; erkekler kadınlardan daha fazla diyabet hastası olurken, kadınlar erkeklerden daha fazla depresyon yaşamaktadır.[4] Her iki durum da düşük sosyoekonomik statüye sahip yetişkinler arasında daha yaygındır.[6,7] Diyabetli yetişkinler arasında depresyon prevalansını ölçmek, diyabet sonuçlarını etkileme potansiyelini değerlendirmek ve prevalanstaki sosyodemografik veya coğrafi farklılıkları vurgulamak için önemlidir.
Diyabetli yetişkinler arasında depresyon dahil olmak üzere zihinsel sağlık durumlarının ulusal prevalansı bildirilmiş olmasına rağmen,[8,9] bildiğimiz kadarıyla diyabetli yetişkinler arasında eyalet bazında depresyon prevalansı tahminleri sınırlıdır. Ayrıca, önceki çalışmalar ABD’de diyabet görülme sıklığı düşmeye başlamasından önce yayınlanmıştır, bu nedenle eşlik eden durumların prevalansı da değişmiş olabileceğinden güncellenmiş bir analiz gerekmektedir. Bundan ötürü 2011’den 2019’a kadar ABD’deki yetişkinler arasında teşhis edilmiş depresyonun eyalet bazındaki prevalansını değerlendirdik, zaman içindeki eğilimleri ve sosyodemografik alt gruplar içindeki prevalansı inceledik.
Yöntemler
Çalışma Tasarımı
Davranışsal Risk Faktörü Gözetim Sistemi’nden (BRFSS) alınan verilerin ikincil analizini gerçekleştirdik. BRFSS, ABD’nin 50 eyaletinde, Columbia Bölgesi’nde ve katılımcı ABD toprakları ve Bağlı Pasifik Adaları’nda, 18 yaş ve üzeri, kurumsal olmayan yetişkinlerin rastgele seçilmiş temsilci bir örnekleminden alınan yıllık bir kara ve cep telefonu anketidir. BRFSS anketi, Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezleri’nin (CDC) Kronik Hastalık Önleme ve Sağlığı Teşvik Merkezi tarafından yönetilir ve desteklenir. Her eyaletteki sağlık departmanları, CDC tarafından sağlanan yönergeleri takip ederek görüşmeleri yürütür ve verileri düzenleme, işleme ve ulusal düzeyde temsilci bir veri seti oluşturmak için ağırlıklandırma amacıyla CDC’ye iletir. Anonimleştirilmiş veri seviyesinde veriler daha sonra analiz için kamuya açık hale getirilir. Kara hattı telefon anketi için, görüşmeciler bir hanedeki rastgele seçilmiş bir yetişkinden veri toplar. Cep telefonu anketi için ise, görüşmeciler özel bir konutta veya üniversite konutunda yaşayan yetişkinlerden veri toplar. Anket, katılımcıların sağlıkla ilgili davranışsal risk faktörleri, sağlık hizmetlerine erişim ve kronik durumlar hakkında bilgi toplar. BRFSS anket yöntemlerinde 2011 yılında önemli değişiklikler yapılmış olup, diyabet ve depresyon durumu değerlendirmesi o zamandan beri yıllık temel sorular olarak kronik sağlık koşulları modülünde yer almıştır. Bu nedenle, 2011-2019 yılları arasındaki 9 yıllık çalışma dönemimizi seçtik. Çalışma döneminde her yıl için BRFSS örneklem boyutları 418,268 (2019’da) ile 506,467 (2011’de) arasında değişmiştir. Genel medyan anket yanıt oranı ise %45.2 (2012) ile %49.9 (2018) arasında değişmiştir. 2011’den 2019’a kadar, 50 eyaletin tamamında ve Columbia Bölgesi’nde 4,102,152 katılımcı ile görüşülmüştür. Depresyon veya diyabet durumu veya her ikisi hakkında eksik veri bulunan toplam 26,082 kişi dışlanmış ve sonuçta 4,076,070 toplam katılımcıdan oluşan analitik bir örneklem elde edilmiştir. BRFSS metodolojisi hakkında ek bilgiler başka kaynaklarda bulunabilir.[4] BRFSS verilerinin analizleri, CDC’nin kurumsal inceleme kurulundan muaf kabul edilmiştir.
Ölçümler
Veriler, kendi bildirdikleri bilgilere dayanıyordu. Demografik bilgiler yaş, cinsiyet (erkek, kadın) ve ırk ve etnik köken (Hispanik, Hispanik olmayan Siyah, Hispanik olmayan Beyaz, Hispanik olmayan diğer [Amerikan Yerlisi ve Alaska Yerlisi, Hispanik olmayan Asyalı ve Pasifik Adalı veya diğer olarak tanımlanan katılımcıları içerir]) idi. Sosyoekonomik değişkenler eğitim düzeyi (liseden mezun olmayan, lise mezunu veya eşdeğeri, biraz üniversite, üniversite mezunu), yıllık hane geliri (<$35,000; $35,000–<$50,000; $50,000–<$75,000; ≥$75,000) ve sağlık sigortası kapsamı (sigortalı, sigortasız) idi. Teşhis edilmiş diyabet durumu, katılımcının “Bir doktor, hemşire veya başka bir sağlık profesyoneli size diyabetiniz olduğunu söyledi mi?” sorusuna verdiği evet yanıtı ile belirlendi. Gebelik diyabetini hariç tutmak için, kadın katılımcılara gebelik dışında diyabet teşhisi konulup konulmadığı soruldu. Teşhis edilmiş depresyon da “Bir doktor, hemşire veya başka bir sağlık profesyoneli size depresif bir bozukluğunuz olduğunu söyledi mi (depresyon, majör depresyon, distimi veya küçük depresyon dahil)?” sorusuna verilen evet yanıtı ile tanımlandı.
İstatistiksel Analiz
İlk olarak, 2019 yılında ABD’nin 50 eyaleti ve Columbia Bölgesi’nde kendi bildirdikleri diyabet durumuna göre 18 yaş ve üzeri ABD’li yetişkinlerin sosyodemografik özelliklerini inceledik. Ayrıca, diyabetli ve diyabetsiz ABD’li yetişkinler arasında 2019’da depresyon prevalansını yaş grubu, cinsiyet, ırk ve etnik köken, eğitim düzeyi, yıllık hane geliri ve sağlık sigortası kapsamına göre hesapladık. Ağırlıklı tahminler, karmaşık anket analitik prosedürleri kullanılarak hesaplandı ve prevalans tahminleri, 4 yaş grubuna (18–44, 45–64, 65–74 ve ≥75 yaş) göre 2000 ABD Standart Nüfusuna yaşa göre ayarlandı. Tahminler sadece istatistiksel olarak güvenilir olduğunda (örneğin, relatif standart hata ≤%30) gösterildi. Aksi takdirde, baskılandı. Tüm analizler, karmaşık anket örnekleme tasarımını hesaba katmak için SAS yazılımı (sürüm 9.4; SAS Institute Inc) ve SAS-callable SUDAAN (sürüm 11.0.1; Research Triangle Institute) kullanılarak yapıldı.
Diyabet durumuna göre depresyon prevalansındaki genel ve eyalet bazındaki eğilimleri tahmin ettik. Zaman içindeki eğilimleri değerlendirmek için joinpoint regresyonu kullandık.[10,11] Joinpoint trend analizi, çalışmanın yapıldığı dönem boyunca doğrusal eğilimlerdeki istatistiksel olarak anlamlı değişiklikleri tanımlayarak zaman içindeki eğilimleri modelleyebilir. Bir veya daha fazla zaman dilimi tanımlanabilir ve her zaman dilimi için eğilimin yönü ve/veya büyüklüğü değişir.[10,11] Her belirlenen dönem için yıllık yüzde değişim (APC), prevalanstaki modelle tahmin edilen ortalama yıllık değişimi temsil eder. Eğilimleri, iki taraflı P değeri <.05 ise anlamlı kabul ettik.
Sonuçlar
2019 yılında, New Jersey dışında ABD’nin 50 eyaletinden ve Columbia Bölgesi’nden 400.000’den fazla yetişkin yıllık ankete katıldı. Ankete katılan yetişkinlerin yaklaşık %14’ü diyabet teşhisi konulduğunu bildirdi. Diyabetli olanların ortalama yaşı 61.1 yıldı. Diyabetli olanların %58.4’ü Beyaz, %16.1’i Siyah, %17.8’i Hispanik ve %7.7’si diğerleri olarak tanımlandı. Diyabetli yetişkinlerin neredeyse yarısı (%49.4) yıllık hane geliri 35.000 doların altında, çoğu (%91.8) ise anket zamanında sağlık sigortası olduğunu bildirdi. Diyabeti olmayan yetişkinler, ortalama olarak daha genç ve daha yüksek eğitim düzeyine sahipti (Tablo 1).
Diyabetli ve diyabetsiz yetişkinler arasında depresyon prevalansı incelendiğinde, yaşa göre ayarlanmış prevalans tüm demografik ve sosyoekonomik alt gruplarda diyabeti olanlarda önemli ölçüde daha yüksekti (tüm P değerleri <.01) (Şekil 1). Genel olarak, 2019 yılında, diyabet teşhisi konmuş yetişkinler arasında yaşa göre ayarlanmış depresyon prevalansı %29.2 olup, depresyonu olmayanlara göre 11.1 puan daha yüksekti. Yaşları ne olursa olsun, 18-44 yaş arası, kadın, Hispanik olmayan Beyaz veya yıllık hane geliri 35.000 doların altında olan yetişkinlerin depresyon teşhisi konma olasılığı karşılaştırma gruplarına göre daha yüksekti (Şekil 1). 18-44 yaş arası yetişkinler arasında, diyabetli olanların %33.2’si depresyonu yaygındı, depresyonu olmayanlarda ise prevalans %19.9 olup, 13 puanlık bir fark vardı. 75 yaş ve üzeri yetişkinler arasında, diyabetli olanlarda diyabeti olmayanlara göre depresyon prevalansı 3 puan daha yüksekti. Benzer bir farklılık, kadınlar ve erkekler arasında ve en düşük yıllık hane gelirine sahip yetişkinlerle en yüksek gelire sahip olanlar arasında da gözlendi.
Şekil 1:
2019 Davranışsal Risk Faktörü Gözetim Sistemi’ne göre, diyabet durumu ve sosyodemografik özelliklere göre 18 yaş ve üzeri ABD’li yetişkinlerde yaşa göre ayarlanmış depresyon prevalansı. İki örneklem t-testlerinden, diyabet durumu ile prevalans arasındaki fark P≤ .01 düzeyinde anlamlıdır. Kısaltma: NH, Hispanik olmayan.
2019’da, ankete katılan diyabetli yetişkinler arasında depresyon prevalansının medyanı %31.9’du. Diyabetli yetişkinler arasında eyalet bazında depresyon oranları büyük ölçüde değişiklik gösterdi; Kaliforniya’da %17.3 ve Nevada’da %19.9’dan Batı Virginia’da %47.0 ve Kentucky’de %47.9’a kadar. Genel popülasyonda yıl bazında depresyon prevalansı çok az değişti (Şekil 2). 2011’den 2019’a kadar, diyabetli yetişkinler için depresyon prevalansı nispeten sabit kaldı (%28.6’dan %29.2’ye), ancak diyabeti olmayanlar için %15.5’ten %17.9’a hafifçe arttı
9 yıllık çalışma dönemi boyunca, ortalama APC %1.6 idi (95% CI, 0.4%–2.8%, P = .015). Diyabetli yetişkinler arasında depresyon prevalansı, diyabeti olmayanlara göre sürekli olarak 10 puandan fazla daha yüksekti (Şekil 2).
2019’da diyabetli yetişkinler arasında depresyon prevalansı, yüksek diyabet yüküne sahip eyaletlerde en yüksek seviyedeydi: Kentucky (%47.9), Batı Virginia (%47.0) ve Maine (%41.5).
Şekil 2:
Yaşa Göre Ayarlanmış Depresyon Prevalansı ve Diyabet Durumu, Davranışsal Risk Faktörü Gözetim Sistemi, 2011–2019. Hata çubukları %95 güven aralıklarını göstermektedir.
APC değerlerine göre, 2011 ile 2019 arasında 4 eyalette (Arizona, Florida, Colorado ve Washington) önemli ölçüde azalan eğilimler vardı (Şekil 3). Bu eyaletlerdeki ilgili APC değerleri ve %95 güven aralıkları Arizona’da −%5.1 (−%8.2’den −%1.9’a), Florida’da −%4.0 (−%6.2’den −%1.7’ye), Colorado’da −%3.4 (−%6.3’ten −%0.3’e) ve Washington’da −%0.9 (−%1.6’dan −%0.2’ye) idi. Buna karşılık, Illinois ve Kansas eyaletlerinde sırasıyla %5.9 (%2.6-%9.3) ve %3.5 (%0.6-%6.5) APC değerleri ile önemli artış eğilimleri görüldü. Diğer eyaletlerde yıllık prevalans tahminlerindeki geniş değişkenlik nedeniyle artan veya azalan eğilimler gözlemlendi, ancak bu eğilimler anlamlı değildi (Şekil 3).
Şekil 3;
ABD’deki diyabetli yetişkinler arasında 2011-2019 yılları arasında yıllık yaşa göre ayarlanmış depresyon prevalansındaki eyalet bazlı eğilimler. Her eyalet için depresyon prevalansının joinpoint regresyonu ile tahmin edilen eğilim çizgileri gösterilmiştir. Kısaltma: DC, District of Columbia (Kolombiya Bölgesi).
Tartışma
2011-2019 yılları arasındaki çalışma döneminde, ABD’de diyabet teşhisi konmuş yetişkinler arasında depresyon prevalansı nispeten sabit kaldı (yaklaşık %29), ancak diyabeti olmayan yetişkinler arasında hafif ancak önemli bir artış gösterdi (%16’dan %18’e). 2019’da, diyabeti olan yetişkinler arasında depresyon prevalansı, diyabeti olmayanlara göre 11 puandan fazla daha yüksekti. Önceki çalışmalarda da bu fark görülmüştü.[8,9] Diyabetli veya diyabetsiz yetişkinler arasında, depresyon prevalansı en genç yaş gruplarında ve kadınlarda en yüksekti, bu daha önceki raporlarda da belirtilmişti.[5,12] Sosyodemografik ve sosyoekonomik göstergeler, depresyon prevalansı ile tutarlı bir ilişki göstermedi.
Demografik Göstergeler
Hispanik olmayan Beyaz olarak tanımlanan yetişkinler, diğer gruplara kıyasla en yüksek ortalama depresyon prevalansına sahipti. Önceki çalışmalar, Hispanik olmayan Beyaz yetişkinlerin zihinsel sağlık durumu prevalansının daha yüksek olduğunu göstermektedir. Ancak, ırksal ve etnik azınlık grupları arasında hastalık şiddeti, tedavi oranları ve zihinsel sağlık durumlarının sonuçları daha kötü olabilir. Kültürel normlar ve damgalanma algısı gibi faktörler, ırksal ve etnik azınlık grupları arasında zihinsel sağlık durumlarının az bildirilmesine neden olabilir. Depresyon ve diğer zihinsel sağlık durumlarının yükünü azaltmak için, daha çeşitli bir sağlık çalışanı ekibini eğitmek ve kültürel duyarlılık eğitimini artırmak gibi çabalar önemlidir.
Sosyoekonomik Durum ve Depresyon
En yüksek yıllık hane gelirine sahip yetişkinler, en düşük yıllık hane gelirine sahip olanlara kıyasla en düşük ortalama depresyon prevalansına sahipti. Düşük sosyoekonomik statü, yaygın depresyonla ilişkilidir. Diyabet durumu ne olursa olsun, maliyetler zihinsel sağlık hizmetlerine erişimde önemli bir engel olabilir. Düşük gelirli insanlar için tıbbi yardım programları gibi maliyet engellerini ele almak, diyabet ve depresyon yükünü hafifletmek için hayati önem taşır.
Yaşa Göre Ayarlanmış Depresyon Prevalansı
Diyabetli yetişkinler arasında yaşa göre ayarlanmış depresyon prevalansı, diyabeti olmayanlara göre daha belirgindir. Diyabet, genç yetişkinler, kadınlar ve düşük sosyoekonomik statüye sahip olanlar gibi yüksek risk gruplarında bu farklılıkları daha da kötüleştirebilir. Diyabetle birlikte gelen stres, bu gruplarda depresyon riskini artırabilir. Genç yetişkinlerde, diyabetle başa çıkma konusunda psikolojik dayanıklılık daha düşük olabilir. Düşük sosyoekonomik statüye sahip diyabetli yetişkinler, hastalık yönetiminde mali zorluklardan dolayı daha fazla stres yaşayabilir.
Son olarak, depresyonun kadınlar arasında erkeklere kıyasla daha sık bildirilmesi iyi belgelenmiş olmasına rağmen, bu farkın diyabetli yetişkinler arasında neden daha belirgin olduğu bilinmemektedir. Mevcut depresyon tarama seviyeleri, genel popülasyon için önerilere rağmen yetersiz olabilir. Diyabetli yetişkinler arasında depresyon tarama ve tespitine özel dikkat gerekebilir, özellikle genç yetişkinler gibi potansiyel olarak daha yüksek risk altındaki gruplar için.
Eyalet Düzeyindeki Değişiklikler
Diyabetli yetişkinler arasında depresyon prevalansı eyalet bazında nispeten sabit kalırken, eyaletler arasında nokta prevalansı büyük ölçüde değişiklik göstermiştir. Depresyonun etiyolojisi karmaşık ve çok faktörlüdür, biyolojik, genetik, çevresel ve sosyal faktörleri içerir. Bu nedenle, gözlemlenen coğrafi dağılımın potansiyel mekanizmalarını ampirik olarak değerlendirmek zordur. Ancak, kalp hastalığı ve obezite gibi diğer durumların coğrafi dağılımıyla bazı benzerlikler vardır. Güneydoğu ABD’de hastalık yükünün büyük kısmı yoğunlaşmıştır. Bu benzerlikler, Güneydoğu’da daha yaygın olan düşük sosyoekonomik statü ve daha fazla komorbidite yükü gibi diğer durumlarla paylaşılan risk faktörlerinin, eyalet düzeyindeki depresyon prevalansının dağılımının altında yatan bir mekanizma olabileceğini düşündürmektedir. Ancak, Güneydoğu diğer bölgelere kıyasla büyük bir kırsal nüfus oranına sahip olsa da, ABD’de kırsallık ile depresyon prevalansı arasında bir ilişkiyi destekleyen sınırlı güncel kanıt vardır. Ayrıca, yaygın diyabet verilerinin yakalanma yöntemlerindeki farklılıklar nedeniyle, diyabetli yetişkinler arasında depresyon prevalansının gerçek coğrafi dağılımı diğer durumlardan farklı olabilir. Bu nedenle, diyabetli yetişkinler arasında depresyon prevalansının coğrafi dağılımını en iyi açıklayan faktörlerin ne olduğu belirsizdir. ABD’nin farklı bölgelerinde yaşam tarzı faktörleri, laboratuvar ölçümleri ve tıbbi geçmiş gibi farklı alanlarda ayrıntılı bilgi toplayan gelecekteki boylamsal ulusal çalışmalar bu belirsizliği çözebilir.
Komorbid Zihinsel Sağlık Durumları
Dünyadaki yetişkinler arasında, diyabet ve depresyonun yanı sıra diğer zihinsel sağlık durumları arasında yüksek derecede komorbidite bildirilmiştir. 2012’de yayınlanan bir sistematik derleme, diyabeti olmayan yetişkinlere kıyasla, depresyon prevalansının tip 1 diyabetli yetişkinlerde üç kat, tip 2 diyabetli yetişkinlerde ise neredeyse iki kat daha yüksek olduğunu rapor etmiştir. Genel anksiyete bozukluğunu değerlendiren bir inceleme, diyabetli yetişkinler arasında diyabeti olmayanlara kıyasla benzer şekilde daha yüksek yaygınlık bulmuştur. 2007 BRFSS anket verilerini kullanan bir çalışma, diyabet teşhisi konmuş yetişkinler arasında ciddi psikolojik sıkıntı ile ilişkisini incelemiş ve diyabeti olan yetişkinler arasında ciddi psikolojik sıkıntının ham prevalansının diyabeti olmayanlara göre iki kat daha yüksek olduğunu bulmuştur.
Diyabet ve depresyon arasındaki çift yönlü ilişkiyi açıklayan çeşitli teoriler vardır; her bir durum, diğerinin risk faktörü olarak ortaya çıkabilir ve mevcut hastalığı daha da kötüleştirebilir. Diyabet, sağlıksız yeme alışkanlıkları ve yetersiz fiziksel aktivite gibi kötü hastalık yönetimi ile psikolojik strese yol açabilir, bu da depresyon riskini artırır. Benzer şekilde, depresyon da benzer davranışlara yol açarak diyabet riskini artırabilir. Her iki durum da, yüksek enflamatuar durum ve düzensiz bir hipotalamik-pitüiter-adrenal eksen gibi biyolojik risk faktörlerini ve olumsuz mahalle fiziksel ortamı ve fetal malnütrisyon ile maternal stres gibi erken yaşam faktörlerini paylaşabilir. Depresyon ve diyabet arasındaki karmaşık ilişki göz önüne alındığında, diyabetli yetişkinler arasında depresyonun etkili ikincil önlenmesine ve her iki durumu önlemek için ortak risk faktörlerinin ele alınmasına ihtiyaç vardır. Bir hastaya ilk diyabet teşhisi konduğunda, potansiyel zihinsel sağlık etkileri göz önünde bulundurulabilir ve psikiyatrik komorbidite, kardiyovasküler komplikasyonlar gibi diğer sonuçlara benzer bir yaygın komplikasyon olarak ele alınabilir. Zihinsel sağlığın taranması ve sürdürülmesi, glisemik kontrolün yaşam tarzı ve/veya farmasötik yönetimi ile birlikte rutin bakımın bir parçası olarak değerlendirilebilir.
Güçlü Yönler ve Sınırlamalar
Bu raporun başlıca güçlü yönü, her yıllık anket için örneklem büyüklüğünün tutarlı bir şekilde 400.000’in üzerinde olmasıdır. Bu nedenle, ABD’nin tüm eyaletlerinde ve Columbia Bölgesi’nde, kendi bildirdikleri diyabet durumuna göre depresyon prevalansındaki eyalet bazlı eğilimler için istatistiksel olarak güvenilir tahminler üretebildik. Ancak bulgularımız bazı sınırlamalara tabidir. İlk olarak, BRFSS, sağlık ve sağlık davranışlarıyla ilgili bilgileri telefon tabanlı görüşme yoluyla toplayan kesitsel bir ankettir. Kendi bildirdikleri bilgiler yanlılık veya yanlış sınıflandırmaya maruz kalabilir. Özellikle, katılımcılara bir sağlık profesyonelinin onlara depresyon teşhisi koyup koymadığı sorulmuş, bu da depresyonun kronik veya epizodik olabileceği göz önüne alındığında katılımcının mevcut depresyon durumunu yansıtmayabilir. Aynı şekilde, kendi bildirdikleri depresyon ve diyabeti ölçen anket maddeleri, sosyal arzu edilirlik yanlılığı veya diyabet durumunun farkında olmama nedeniyle gerçek prevalansı hafife alabilir. Özellikle depresyon, algılanan damgalanma veya kültürel normlar nedeniyle az bildirilebilir. Ayrıca, bireysel eyaletler için düşük yanıt oranları, prevalans tahminlerinin doğruluğunu etkileyebilir, ancak örneklem ağırlıkları yanıt vermeme yanlılığını ayarlamaya yardımcı olabilir.
Sonuçlar
Diyabeti olmayanlara kıyasla, ABD’li diyabetli yetişkinler arasında depresyon prevalansı sürekli olarak 10 puandan fazlaydı. Son on yılda, ABD’li diyabetli yetişkinler arasında depresyon prevalansı önemli ölçüde değişmemiştir, ancak eğilimler eyaletlere göre farklılık göstermiştir. Diyabet ve depresyonun izlenmesi, yerel ve eyalet düzeyinde değişiklikleri izlemek için önemlidir. Hastalık izleme, risk faktörü önleme ve artan tarama, hem diyabet hem de depresyon için kapsamlı hastalık önleme yöntemlerine yol açabilir.
Kaynak:
Medscape: “State-Specific Prevalence of Depression Among Adults With and Without Diabetes”
İlk yorum yapan siz olun